Spór w sprawach politycznych, społecznych, naukowych lub artystycznych, interesujący ogół lub określone środowisko, prowadzony przez kolejnych uczestników […]. Ma charakter wojowniczy, obejmuje tematy kontrowersyjne, wyzwala niekiedy silne emocje; publiczna dyskusja na ważne tematy.

​

źródło:

Encyklopedia wiedzy o prasie, red. J. Maślanka, Wrocław 1976, s. 165, [za:] M. Worsowicz, Kilka uwag o polemice prasowej (na przykładach tekstów „Polityki”), „Acta Universitas Lodziensis. Folia Litteraria Polonica”, 2007, tom 9, s. 393.

ma charakter publiczny;

jest tekstem inspirowanym innym tekstem – stanowi wyraz odmiennych sądów autora, w związku z tym występują w niej cytaty lub omówienia poglądów adwersarza;

nastawiona jest raczej na przekonanie odbiorcy/czytelnika niż na przekonanie oponenta do swych racji - sędzią w sporze pozostaje czytelnik;

wymaga dyscypliny myślowej;

 

koncentruje się wokół kontrargumentacji i refleksji, które pełnią funkcję impresywną (perswazyjną) i ekspresywną;

pozwala na różną realizację funkcji perswazyjnej: zarówno na uczciwe,jak i nierzetelne odniesienie się do poglądów przeciwnika (chwyty erystyczne);

pojawiają się w niej bezpośrednie zwroty do adwersarza;

emocjonalny charakter polemiki budują wykrzyknienia i pytania retoryczne.

wzbogaca obraz problemu;

uczy sztuki dyskutowania;

nie powinna służyć wyłącznie do atakowania przeciwnika i udowadniania własnej racji.